Zoals verwacht loopt alles anders

oké oké ik ben wat aan de late kant.  Ben in slaap gevallen toen ik in bed lag te typen. Ook bij de begeleiding hakt het er in! 
Dag 6 staat voor de deur en het is steeds weer een verrassing wat de dag brengt. We hebben een plan maar dan. Iedereen komt na de gehaktdag redelijk fris aan het ontbijt. Er zit weer wat kleur op en met meer energie. We hebben vandaag ei- variatie 5, een mega zoute omelet met wit brood. Alsof we nog geen dorst genoeg hebben. Na het ontbijt weer on the move! We splitsen vanochtend de groep in 2en. Groep 1 gaat naar het ziekenhuis en groep 2 naar de senior high school. We gaan leeftijdsgenoten ontmoeten en mogen allerlei vragen stellen en andersom natuurlijk ook. Na een hobbelige reis komen we aan op de bestemming, het Margret Marquart Catholic Nursing Training College in Kpando. We moeten even wachten voordat de Ghaneese verpleegkunde studenten bij elkaar geroepen worden. We zien hoe stoelen van lokaal naar lokaal worden gezeuld, om vervolgens met Scalda studenten en Kpando studenten bij elkaar te kunnen zitten in het vaardigheidslokaal. Het voelt onwennig om zo tegenover elkaar te zitten. Het ijs ff breken, we beginnen met de namen. Nou daar breken we wederzijds onze tong af en toe over. In kleiner groepjes gaat het beter. In Ghana gaan verpleegkunde studenten 5 of 6 dagen in de week, 8 uur per dag naar school. Een student vertelt dat het zo lang en pittig is, dat ze soms in slaap valt tijdens de les. 😴

Dat zijn nog eens schooltijden! Ze vuren allerhande vragen op elkaar af.  Binnen No time is er een geweldige vibe tussen de studenten. De andere groep is inmiddels aangekomen op de school en nog nooit ben ik zo hartelijk ontvangen.  Als de poort open gaat rennen alle kinderen in hun uniformen richting de poort, het is overweldigend. Meteen is er contact en staan ze om ons heen. Hoofd schouders knie en teen als warming up dan maar! Hilarische taferelen.  De directeur spreekt ons even toe en dan de leslokalen in. In twee klassen maken we een grote kring en worden er vragen afgevuurd. Ze hebben het over hun dromen. Van de Ghanese studenten willen er opvallend veel dokter worden maar ook willen ze reizen en voetballer worden. Bij de vraag: gaat jouw droom uitkomen? Zijn ze positief gestemd. In de ene klas zitten overwegend meisjes en die zijn heel open. Hier worden ook vragen gesteld over sexualiteit en vriendjes. Serieus maar af en toe met een grote lach. Er wordt nog gedanst in het lokaal. Wanneer we na ruim een uur de lokalen verlaten gaat het los! Iedereen wil selfies en Dimitri en Paul hebben heeeel veeeel aandacht 😍 Wat een waanzinnige ochtend. Op deze manier, door met elkaar in gesprek te gaan, hebben we elkaar beter leren kennen en gaan we elkaar ook meer begrijpen. Vooroordelen worden weggenomen. 

De twee aparte groepen treffen elkaar in een restaurant voor de gezamenlijke lunch. De reis van de schoolgroep duurt iets langer en zij maken een stop bij een ‘echte’ supermarkt. Snel een berichtje in de groeps app of ze wat voor de anderen mee moeten nemen. De bestellingen vliegen binnen! Bovenaan alle lijstjes staan…….PRINGLES! Mocht je het niet kennen, een buis met chips die ook in Nederland te koop is. Het is een stormloop naar het PRINGLES pad en we zien 10 handen tegelijk naar het schap gaan 🤣🤣 gemiddeld 3-5 bussen pp. 

De lunch is geregeld. Rijst met kip. Beetje droge rijst om weg te krijgen maar dan spoelen we het maar wat weg. Op het gemak maken we ons klaar voor het middagprogramma. Langzaamaan gaan we ons steeds meer aanpassen aan het ritme van Ghana. Na een korte busrit, waar de droge rijst lekker door elkaar geschud wordt, komen we aan bij het meer. De boodschap van ons: smeer je goed in, zet iets op je hoofd, eet regelmatig en drink veel begint ook te landen. Na de gehaktdag van gister snappen ze nu echt wat we bedoelen. Ik zie petjes, hoofddoeken en gezellig gekleurde paraplu’s om uit de zon te blijven, op het terras is flink gesmeerd en ze hebben allemaal water bij zich 😃

We varen over het zwarte water meer naar een eilandje waar nog echt primitief geleefd wordt.  Maar dat gaat natuurlijk niet in 1 X goed. Het is een grote houten boot met 1 buitenboord motor. Als ze zien dat er 40 mensen in stappen wordt er ‘snel’ nog een extra motor aan gehangen en dan begint het, de boot afduwen van de kant. One two three maar er gebeurt niet veel. Het zijn volhouders. Iedereen moet verplaatsen naar de achterkant van de boot. One two three geen beweging 😅 nieuw idee een boot er naast, 1 voor 1 overstappen naar die boot (ouders/verzorgers dit was allemaal heel verantwoord). One two three en ja hoor we zijn los. Tjop tjop weer een voor een terug in de boot en lets go! Het is een prachtig meer met veel kleine eilandjes. Dat blijken bergtoppen te zijn die boven het water uitsteken. Het duurt ongeveer 30 minuten en dan varen we het eiland op. De Ghanese begeleider zegt dat we ons even moeten melden bij ‘ de dorps oudste’.  Interessant. Hoe wisten ze dat we kwamen? Via de tam tam misschien? We lopen de berg op en daar staan drie rijen met stoelen klaar. Alle mannen van het dorp zitten op bankjes er tegenover. Oké we gaan maar zitten. Onze Ghanese begeleider gaat in gesprek en koppelt terug. Dit is echt te hilarisch. Ze verwachten een dezer weken een projectgroep uit Europa, die een solar systeem komen sponsoren en installeren.  Dus werkelijk via de tam tam zijn er aan de overkant blanken gesignaleerd die gelijk gekoppeld worden aan het solarsysteem. De gids moet echt moeite doen om alles helder te krijgen en als de lucht geklaard is  mogen we weer vragen stellen.  Dat is dan weer een superleuke leerzame bijkomstigheid. Zijn jullie hier allemaal geboren? Is er een school? Is er elektriciteit? Ben je happy? Daarna mogen we over het eilandje lopen.  We hebben veel gezien de afgelopen dagen maar dit spant de kroon. Dit is voor ons shocking. Lemen hutjes met bladeren daken, kleine ruimtes waar meerdere mensen in leven en slapen. Geen meubilair of vorm van ‘gezelligheid’. Opvallend veel vuil waar ze zelf geen last van hebben. We mogen bij verschillende  vrouwen binnen kijken en zijn onder de indruk. De school is ook via een missie neergezet maar al twee maanden niet in gebruik. Je vraagt je af hoe kan dit beter? Goed bedoeld maar de mensen zijn niet in staat het goed vorm te geven en in stand te houden. Zonde! Of doen wij dat verkeerd met alle projecten in 3e wereldlanden? Een mooie discussie. Het vertrek met de boot verloopt veel soepeler 😉 we zitten op het  meer en de zon gaat onder, wat een plaatje! Instagram waardig! Op de terugweg staat er een lekker muziekje op in de busjes.  In mijn busje de Nederlandstalige playlist! Heerlijk! Het talent van deze studenten ligt duidelijk niet op muziekzaal gebied maar gezellig is het wel! En ik betrap me erop dat ik alles mee kan zingen 🙈

Meteen door naar het diner. Verrassing! Spaghetti met een groentensaus en pannenkoeken met een droge sinaasappel als toetje! Wat een dag! Nu lekker in de ruststand en er is stroom dus ventilator doet het weer!